Het moet ergens eind jaren negentig geweest zijn. Ken je die tijd? Iedereen was een beetje gespannen over de komende eeuwwisseling, de kunstwereld was financieel op zijn retour en computers begonnen gewoon te worden.
In die tijd begon ik me te oriënteren op een studie compositie en orkestratie en kwam uiteindelijk in het pittoreske Zwolle uit. Het conservatorium – een oud klooster – was al een museum op zich, maar de weg ernaartoe – vanuit de trein naar het conservatorium – was iedere dag weer net een film.
Na mijn vooropleiding van een jaar begon het avontuur pas echt.
Ik zat bij een stelletje losgeslagen talenten in de klas. Zo was er een concertpianist, een dirigent in opleiding, een klavecinist, een wat oudere meneer en iemand die muziek schreef in kerkbankjes. Het formaat papier wat hij gebruikte was dan ook precies het formaat dat paste qua hoogte van zo’n ouderwetse bank.
Remko heette hij. “Remko Ruft” noemde hij zichzelf. En omdat ik zijn achternaam nog niet gehoord had begreep ik maar weinig van de grap. De rest van de klas moest er erg om lachen. Ik ook, toen ik hoorde dat zijn achternaam Wind was . . .
Het ging niet zo goed met mijn muziektheorie. Ik vond dat allemaal maar onnodig. Remko was me zeer behulpzaam en ontzettend handig met die muziektheorie. In de mysterieuze kloostergangen van het conservatorium stimuleerde hij me, met zijn gortdroge humor, om hierover eenvoudiger te denken. Kleine stapjes. Hiervoor ben ik hem ontzettend dankbaar.
Het viel me óók op hoe fantastisch hij piano kon spelen. De hele klas was altijd onder de indruk van zijn muzikaliteit. Nog steeds is men altijd zwaar onder de indruk, ik ook. Veel mensen kennen hem zo onderhand als toetsenist maar onderschat zijn compositorische kwaliteiten niet! Hij is echt een toptalent en een multi-instrumentalist. Straks ga je hem horen in de Oosterpoort! 14 oktober, 20:30! Wees erbij!