Rond een uurtje of 8 in de ochtend werd ik wakker. Meestal draai ik me nog even om, en geniet van het gekwetter van de vogels. Nu was het anders…
Ik dacht aan Vera; een sierlijke vrouw met lang rood haar, wulpse rondingen, smaakvolle tatoeages en een blik waar niemand omheen kan. Enigszins onbereikbaar ook.
Ze zit altijd in een stil hoekje, waar ze het kaarslicht gevangen heeft in haar majestueuze uitstraling. Een charisma welke is opgebouwd door haar levenservaring waar niemand aan kan tippen.
Ze drinkt elke avond twee bruine biertjes en daarna verdwijnt ze; net zo plotseling als dat ze altijd verschijnt. En het gekke is; geen mens ziet haar komen of gaan. Bijna niemand kent haar en diegenen die haar een beetje kennen zijn minstens zo mysterieus.
Vannacht kwam ik haar weer tegen. In de donkere Kelderbar klonken, door het kaarslicht, de allerlaatste tonen van een bekend klassiek muziekstuk.
Daarna werd “Chaos Breed” van Entombed opgezet. Hierdoor werd ik even afgeleid maar juist het contrast was een pracht van een ervaring. Zachtjes hoorde ik, achter mij, een deur dichtvallen en toen – – – werd ik wakker . . .
Het was iets voor achten, herinner ik me ineens. ‘Zal ik me nog eventjes omdraaien? Ach, waarom ook niet?’
Toen ik me omdraaide keek ik opeens in een stel zeldzaam mooie kijkers. Een prachtig gezicht; enigszins bedekt door lange rode haren. Schrikken kon ik niet, daar kreeg ik de kans niet voor.
Ze lachte lief, kuste me nog liever en bedankte me voor het lied wat ik voor haar geschreven heb . . .
P.S. Zou ze er ook weer zijn aankomende vrijdag tijdens de presentatie van haar liedje? De deuren gaan om 21:00 uur open en om 22:00 is ze meestal daar, dus zal ik beginnen met het optreden. Meer informatie over de presentatie vind je uiteraard op haar website