Op dit moment ben ik samen met dirigent Rob Spelberg schrijvende aan een nieuwe voorstelling – Op de Grens van de Hemel.
Over de waan van de dag versus onze innerlijke beleving. Kan het niet allemaal veel eenvoudiger? Zitten we niet vast in oude patronen die geen nut meer hebben?
Met – Op de Grens van de Hemel – laten we je balanceren tussen die twee spannende werelden.
Ben jij sterk genoeg om dit avontuur met jezelf aan te gaan?

BOEKEN MAAR!

De Volkskrant noemt het “Magisch!” en dat vond ik zelf ook. De tour met Lilian Vieira en mij ging als een speer en was FANTASTISCH!

In januari bezochten we een 10-tal theaters en was het iedere keer weer een feest vol verrassingen, leuke ontmoetingen en afwisselende muziek.
De Uitdaging is een tour langs een flink aantal gerenommeerde theaters door het hele land. Initiatiefnemer van dit kleurrijke programma is de pianist Thijs Borsten. Hij stelt twee in het oog springende artiesten aan het publiek voor. Deze ontmoeten elkaar persoonlijk; op muzikaal vlak en op het podium.
Dit levert niet alleen inspirerende momenten op, maar de hele voorstelling is spannend omdat niemand precies weet wat er gaat komen. Wij ook niet!
Inmiddels weten we dat wel: Brazilië en Groningen kwamen bij elkaar en hoe! De muziek swingde, ontroerde en het resultaat was voelbaar in de zaal. Iedereen zat op het puntje van z’n stoel. Het samenspel tussen Lilian en mij vind ik erg aanstekelijk.
De officiële tour is voorbij maar wil je deze Uitdaging beleven? Neem contact op met het management over de mogelijkheden voor een boeking in jouw theater.

Ken je dat gevoel van dat het hele leven aan elkaar lijkt te hangen van al die mooie toekomstplannen? Het ene plan is nog mooier dan de andere…
Zo sprak ik na een optreden een keer met iemand van een waanzinnig goeie bigband uit Groningen over een potentieel en gezamenlijk project. Punt. Weer een andere keer sprak ik iemand van een andere fijne bigband. Ditmaal uit Assen.

Het bleef allemaal bij plannen, tot nu toe. Maar dat uit die plannen bijzondere ontmoetingen kunnen ontstaan bewijst de ontmoeting met Joost.

Joost werd me via een vriend aanbevolen en ik weet niet meer exact hoe het allereerste contactmoment was maar wel dat we samen aan het repeteren waren en dat ik merkte hoe raak hij speelde. Alsof hij m’n gedachten kon lezen.

Tijdens de CD presentatie van KLAAI begon het pas écht tot me door te dringen: deze man speelt niet, hij tovert! We speelden namelijk in een ruimte die niet was ingericht als theater. Het was in een schuur van een monumentale boerderij. Wel heel sfeervol ingericht voor deze gelegenheid. De virtuositeit van Joost toverde deze schuur om tot een poptempel.

Na die tijd vroeg ik me enigszins verdwaasd af hoe hij dat nou precies doet. Hij vertelde me over zijn studietijd en zijn omzwervingen in Amerika en alle bijkomende ontmoetingen.
Toen hij dit allemaal vertelde kwam ik achter zijn geheim: hij is een heel sympathiek en geïnteresseerd mens. En hij zet dit naadloos over naar zijn spel! Hoe klinkt dat? Kom luisteren de 14de oktober om 20:30 in de Oosterpoort!

Het was een fris en vroeg voorjaar. De opwinding voor de lente hing in de lucht en een spannend avontuur lag op de loer. Het was eind maart toen ik fietste naar de allereerste repetitie met The New European Jazz Collective. Rob Spelberg, een kameraad van me is dirigent van deze club en hij had me gevraagd om mee te doen bij hun CD presentatie. Deze presentatie zou plaatsvinden in dé jazzclub van Berlijn ‘B-Flat’.

De repetitie was van een zeldzaam hoge kwaliteit. Aftikken en gaan; en wel zo dat het al bijna perfect klonk. Rob gaf nog een paar kleine aanwijzingen en het stond, als een huis. De gedrevenheid van alle spelers viel direct op. We repeteerden in een hele kleine ruimte aan de Westhafenstraße 1, een gebouwtje wat ingericht was als oefenruimte voor de gemiddelde band. Wij zaten daar met 18 man. Één van die mannen viel me al op vanwege een opvallend wendbare manier van spelen. Bijna compromisloos, maar zijn sympathieke houding doet die connotatie geen eer aan.
Na de geslaagde repetitie en met een voldaan gevoel ging iedereen naar zijn verblijfplaats, ergens in Berlijn.

De avond viel en langzaamaan voelde ik ook de bekende “gezonde spanning” opkomen. Vanavond ging het gebeuren . . . ik verbleef op nog geen steenworp afstand van de ‘B-Flat’. De straatlantaarns gingen aan toen ik de deur uit ging. De gedachten dwaalden af naar de mooie repetitie en de bijzondere ontmoeting met de fantastische trompettist. Ik liep de deur van de ‘B-Flat’ binnen en ik liep ‘m vol tegen het lijf! “ja, moi!” zei ik, we gaven elkaar een hand. “Libbe”, zei hij.

We namen alle stukken nog kort door voordat de deuren van de zaal open gingen. De zaal was schaars verlicht, kaarsjes op de tafels en het was nog helemaal leeg. Binnen een half uur zat het echter stamp en stampvol! Het feest kon beginnen. Na die tijd hebben Libbe en ik elkaar nog gesproken. Een gezamenlijk project, dat moest er maar van komen vonden we allebei. Toen ik naar huis liep voelde ik een soort van trots; of beter omschreven misschien: magie. Die magie voel ik nog steeds als Libbe en ik het podium delen. Deze man deelt zijn passie op een heel bijzondere manier, eentje die ik nog niet eerder ervaren had tot nu toe. Eric Vloeimans eat your heart out! 😉
Neem de kans om dit te ervaren. In de Oosterpoort, 14 oktober om 20:30! Wees erbij want ik brand van nieuwsgierigheid of jij dit ook zo voelt!

Hier, op het Grunneger platteland kan het flink stormen, onweren of vliegt er ineens een gevechtsvliegtuig met donderend geweld over. Op een ander moment is de stilte aan zet… een stilte die nooit écht stil is. Vogels, het geritsel van blaadjes en spelende kinderen in de verte zorgen voor een geruststellende versterking van deze stilte. Helemaal alleen ben je hier niet. Een goeie drummer verstaat dit. De subtiliteit bespelen waarin alle windrichtingen geoorloofd zijn en aan de andere kant de donderende duidelijkheid om alles weer op het juiste spoor te zetten.

Tijdens een overrompelend concert keek ik even achter me en stond ik oog en oog met Elmer. De motor van de band. Vuurwerk was niet nodig; wat een interessant geweld speelde zich daar achter mij af!
Bij het tweede lied – Mien Lutje Laif – nam zijn veelzijdigheid volledig de grip op zowel de band alsook het publiek. Helemaal alleen ben je hier niet. Elmer sloeg zich letterlijk op een fenomenale manier door de hele avond heen.

Afgelopen weekend hadden we een repetitie voor ons komende concert – 14 oktober in de Oosterpoort. Dit keer in een repetitieruimte die mij erg na is; namelijk, bij mij thuis. Ook hier nam hij weer, op een kenmerkende manier, helemaal zijn ruimte in. Zijn speelse vindingrijkheid is zéér aanstekelijk. Hij zorgt dat alles precies de juiste richting op gaat. En dat zijn nogal wat windstreken die hij uithaalt. Laat jij je wegblazen of meevoeren 14 oktober om 20:30 in de Oosterpoort? Mis dit niet!